Topsport is ritme. Op tijd naar bed, op tijd weer opstaan. Gezond eten, gezond leven. Helaas zorgt het korfbalrooster er niet altijd voor dat de sterren van het 3de in dit ritme kunnen blijven. Een voorbeeld van zo’n afwijking is een wedstrijd om 21:25. Toen menig korfballer al een goudgele rakker in handen had, mochten de spelers van Sparta 3 het opnemen tegen SKF 5. U weet wel, die ene koploper.
Op tijd verzamelen was in ieder geval gelukt. Wat minder goed gelukt was waren de mandarijnen. Hanne had keurig de gewassen shirts meegenomen, maar was even vergeten dat in haar zelfgemaakte schema duidelijk staat dat je dan ook mandarijnen mee moet nemen. Gelukkig was daar de Lidl, en was de Lidl nog open. Hier volgde de volgende teleurstelling: de ‘normale’ mandarijnen waren op. Het alternatief waren luxe ‘bladmandarijnen in mand’, helemaal uit Spanje.
Via betrouwbare bronnen hoorden wij dat een wedstrijd altijd begint met 0-0. En toen we opgewarmd en ingeschoten klaarstonden in Veenendaal, zagen we inderdaad 0-0 op het scorebord staan. Dit duurde trouwens niet lang. Na het fluitsignaal hoefde je eigenlijk maar 1 keer te knipperen en we stonden al 1-0 achter. Daar gaan we, dachten de Spartanen. Want eerlijk is eerlijk, we gingen niet van winst uit. Maar in plaats van de koppen te laten hangen, reageerden Sparta constant goed op de doelpunten van SKF. Zo was het ook al weer heel snel 3-3. Na nog een paar treffers begaven de Nijkerkers zich met een stand van 8-5 naar de kleedkamer. De dure mandarijnen waren nog niet gepeld, maar dat zat het optimisme niet in de weg.
Bij een gebrek aan wedstrijdnotities (Hanne stond in het veld en de bankzitters waren te druk met geen mandarijnen pellen), heb ik niet heel veel inhoud. Wat ik nog wel weet is dat het opeens 15-14 stond, KNEITERSPANNEND! Dokter had Hanne de tip gegeven dat ze juist minder moest rennen om vrij te komen, een tip die natuurlijk dankbaar werd opgevolgd. Verder bleek ook dat vliegen in het veld niet altijd goed werkt en dat we niet te veel in het Veenendaalse tempo moesten meegaan. Erg leerzaam allemaal, en de verbeteringen en het doorzettingsvermogen waren zichtbaar.
Opeens werden er wat (on)terechte strafworpen uitgedeeld en stond er 18-15 op het scorebord. Toen de scheids weer een keer floot en iedereen verbaasd opkeek waar het deze keer voor zou zijn, bleek dit het eindsignaal te zijn. Kapot maar voldaan verlieten de Nijkerkers het veld.
Na de wedstrijd probeerden de topsporters weer te beginnen aan hun gezonde strenge voedingsschema. Door het ontregelde ritme bestond dit uit paaseieren, chips, en een goed gevulde schaal frituurhapjes. “Je moet maar zo denken, er zijn altijd mensen die nog ongezonder eten dan jij” was een belangrijk motto dat centraal stond. Toen een deel van het team een tijdje later alweer in Strijland zat, en er toch nog weer wat biertjes werden besteld, merkte Gerard iets op waar ik graag dit positieve verslag mee wil afsluiten: “Het 3de maakt me helemaal kapot.” Tot volgende week!