(Noot van de redactie: de oorspronkelijke titel “Sparta 3 afgeslacht” is bij nader inzien toch vervangen voor een genuanceerdere versie)
Na de meesterlijke overwinning van vorige week, hadden de Nijkerkers het deze week een stuk zwaarder te verduren. En omdat inhoudelijkheid niet past bij onze kernwaarden, nemen we u graag mee in allemaal externe factoren die we de schuld kunnen geven van ons verlies.
Allereerst de mandarijnen. Wat is dat toch de laatste tijd met die mandarijnen? Alsof het onderschat wordt hoe belangrijk die dingen zijn. Dan helpt het ook niet mee dat degene die verantwoordelijk was voor de mandarijnen niet aanwezig was. Ruimte voor verbetering, kunnen we wel stellen.
Daarbij kwam het dramatische feit dat we achteraf niet in het sportcafé konden zitten, door een besloten feest. Niet dat we dat al wisten voor de wedstrijd, maar ergens onbewust merk je toch aan je water; het worden vandaag niet veel kannetjes.
Wat we ook aan ons water voelden, is dat onze grootste fan zou komen kijken. Maar wat denk je? Hij kwam ongeveer rond het eindsignaal binnen wandelen. Uit bescherming gebruiken we niet zijn echte naam, maar de matige support van Beon Luitink betreuren we ten zeerste. Nog meer ruimte voor verbetering.
Toch een stukje inhoud dan maar, als we het toch hebben over verbetering. Het eerste doelpunt kwam van Bram, een afstandschot waar ook Exakwa van opkeek. Ik zou niet willen zeggen dat dit het enige hoogtepunt van de wedstrijd was, maar veel meer heb ik er in ieder geval niet van onthouden. (Inhoudelijk he?)
Wat in een time-out al werd verteld door Gerard, werd in de rust nogmaals herhaald: er zat geen energie in de wedstrijd. Wat waren we nou allemaal aan ’t doen? Ergens zou je iets kunnen zeggen in de richting van: Ruimte voor verbetering. Maar wat Gerard niet wist was dat we die energie al hadden verspild op de training. Een training van Dennis, dan weet je al hoe laat het is. Met van die 1-tegen-1-oefeningen. Zo’n training. Hoe konden we nu nog alle energie geven?
Nouja, al met al is het duidelijk dat er nogal wat ruimte was. Voor verbetering, in ieder geval. Om nou ook nog helemaal uit te gaan wijden over de behaalde gele kaart, daar hebben we de tijd niet meer voor.
Het enige wat nog rest is het bedanken van de gouden wissel Twan. Wát een energie en wát een meesterdoelpunt. Dankzij Twan en zijn laatste minuten kon de titel van dit verslag toch nog aangepast worden. Blij mee!
Goed, genoeg gezegd over de afslachting. Morgen weer een kans! We treden aan om 13.00 uur in Huizen. Komt dat zien!
(Nog een noot van de redactie: Ik heb t idee dat er weinig samenhang in zit. Probeerde ’t te schrijven met apres ski door de speakers. Maar pleur maar online.)