De laatste wedstrijd van het veldseizoen brak aan. De tribune (de dug-out) zat zoals verwacht bomvol publiek. Spelen in de bloedhitte hadden we inmiddels wel gezien, en niet-inhoudelijke wedstrijdverslagen ook wel. Het was tijd voor verandering, dat voelde je aan alles. Nadat Bram wakker was gebeld en we 8 Spartanen binnen de lijnen hadden, klonk het fluitsignaal.
Wat mij betreft hadden de supporters wel poncho’s mee mogen nemen. Niet omdat het doelpunten zou gaan regenen, maar simpelweg omdat ’t hemelwater met bakken naar beneden kwam storten. De wedstrijd kwam wat moeizaam op gang, en dat is nog een understatement. We zouden de regen, de wind en nog een heleboel andere dingen de schuld kunnen geven, maar de bal door die gele mand gooien zat er zaterdag niet echt in.
Gelukkig kreeg niet iedereen het voor mekaar om steeds net mis te schieten. Tot de voetbalstand van 2-3 had niemand minder dan Francis namelijk 100% van de doelpunten gemaakt. Francis was op dreef, dat was wel duidelijk. Maar om ervoor te zorgen dat Jacqueline en Jeroen geen spijt zouden krijgen dat ze niet aanwezig waren bij dit hoogtepunt in haar carrière, gooide ze ook nog 2 strafworpen precies naast de korf.
De rust werd gevuld met fruit en een zeer speciale editie van Haribo beertjes à la Erin. We zullen nooit precies weten wat er in die Haribo beertjes zat (dit kunt u wellicht navragen bij de supporters die de restjes op aten), maar het werkte verrassend goed. De Nijkerkers kwamen strijdlustiger dan ooit het veld weer op.
Ex-aanvoerder Tom was weer eens in een goede bui en zorgde al snel voor de 3-3 op het scorebord. Dat kon Jarno ook, dacht Jarno. Dus verruilde hij snel de bank voor het veld en scoorde meteen. Wat een pot. Helaas werd zijn doelpunt snel afgestraft door een onbedoeld doelpunt van beide partijen. Een vangduel eindigde in het net iets te hard weg tikken van de bal – recht in de korf. Wie ‘m nou echt als laatste aanraakte zullen we nooit weten, maar hij kwam in ieder geval in de verkeerde korf. Wel of geen eigen doelpunt, de stand was 4-5.
We zijn nog niet uitgepraat over Jarno. Hij scoorde, als 1 van de weinigen uit dit team, een strafworp. Maar net zoals de andere keren dat Jarno een strafworp scoorde, werd ie natuurlijk weer afgekeurd. En dit was niet vanwege zijn fout (wat het ook minder grappig zou maken), maar vanwege zijn favoriete teamgenoot die op de lijn stond. Kleinigheidje hou je toch he?
Gelukkig laten de sterren van Sparta 3 niet snel de koppen hangen, en hadden we nog een troef achter de hand: onze A1-reserve Lars. Als een ware redder betrad hij het veld en maakte direct de 5-5. D’r op en d’r over, zou je denken. Nog 3 minuten op de klok.
En ja hoor, het wisselbeleid van Sparta 3 leek wel doordachter en tactischer dan ooit. Chanine maakte haar entree binnen de lijnen en maakte door een klassieke Chanine-doorloopbal de 6-5. En alsof de euforie nog niet groot genoeg was, maakte Bram nog even de 7-5. Wat een dag. Wat een wedstrijd. En dan te bedenken dat we de vorige keer 18-9 hebben verloren van DVO. “We have earned a kannetje”, hoorde je Francis zeggen.
Dit was ‘m weer voor dit seizoen, bedankt voor de support! En trouwe volgers, mocht er nog iemand zijn met een spelersbus te leen; die kunnen wij ’t komende seizoen goed gebruiken. Op naar het zaalseizoen, op naar Friesland!